Son Okur - David Toscana | Kitap Yorumu

Orijinal Adı: El último lector

Seri: Yok

Yayınevi: Kırmızı Kedi Yayınevi

Sayfa Sayısı: 164

Baskı Yılı: 2011

Goodreads Puanı: 3.59  (247 Oy)

Arka Kapak Yazısı

Meksika'da küçük Icamole köyü kuraklığın pençesindedir. Tam bir yıldır yağmur düşmeyen köye civardan su getirilmekte, kuruyan kuyular yüzünden hayat dayanılmaz olmaktadır. Bahçesindeki kuyuda güzeller güzeli küçük bir kızın cesedini bulan genç Remigio bu yabancı çocuğun oraya nasıl geldiğini anlamadığı gibi güzelliği karşısında da büyülenmiştir. Köy kitaplığının görevlisi olan ve oradaki bütün kitapları okuyup adeta onların içinde yaşayan babası Lucio'ya akıl danıştığında, Lucio, kızı bahçelerindeki bir ağacın dibine gömmesini öğütler oğluna, kimseye bir şey söylememesi için de kandırır. Ve hikâye orada başlar…

Son Okur okuma eylemi, edebiyatın büyüsü, hikâye ile gerçek yaşam arasındaki kaçınılmaz bağ hakkında bir roman. İyi yazılmış, okuru ele geçirmeyi, baştan çıkarmayı becerebilen romanlara bir övgü, laf kalabalığıyla dolu kötü anlatılara ise acımasız bir yergi. Son Okur, insanın iç ve dış yaşamını ayıran çizgiyi siliyor, şiddet ve aşk, gerçek ve mit, bolluk ve kuraklık, hayat ve ölüm kavramlarını birbiriyle harmanlıyor, birleştiriyor, ürkütücü ama görkemli bir dünya yaratıyor. Bu kitabıyla Latin Amerika'nın önemli edebiyat ödüllerinden üç tanesine değer bulunan David Toscana, her kitabın okuru aracılığıyla hayatı anlattığını iddia ediyor ve yaşamın sadece anlatılacak bir hikâyeden ibaret olduğunu, yalnızca iyi bir hikâyenin akıllarda kaldığını söylüyor.

Yorum

  Son Okur.. beni adıyla kendine çeken ve bunu kesinlikle okumalıyım dedirten kitap. İyiki de dmişim iyi ki de okumuşum.

  Meksika'da Icamole köyünde kuraklık hakimdir ve herkes bu kuraklığın pençesindedir. Yalnız Remigio'nun kuyusunda az da olsa su vardır, o suyu çekecekken küçük bir kızın cesedini bulur ve ne yapacağını bilmez. Babasına durumu anlatınca babası cesedi gömmesini öğütler ve olaylar gelişir.

  Son Okur bir çok yönden çok iyi bir kitap değil, konusu, kurgusu, olay örgüsü ortalama seviyede. Bu kitabı farklı kılan edebi eleştirileri ve kendine özgü tarzı. Kendine özgü bir tarzı var, bunu okumaya başladığınız an kavrıyorsunuz, yazar hayatın içinden, samimi olmasına çabalamış kitabı bu yüzden kitapta noktalama işaretleri ve düzenli cümleler bulunmuyor. Diyaloglar paragrafa dahil ve herhangi bir noktalama işareti ile belirtilmiyor. Bu yönü bana Bilinmeyen Adanın Öyküsü'nü anımsattı, onda da konuşma cümleleri tırnak işareti ya da kısa çizgi ile belirtilmiyordu. (Kitabın yorumuna buradan ulaşabilirsiniz.)

  Kitabın dili ister istemez kitaba dikkat kesilmenize sebep oluyor çünkü bazen diyaloglar bir anda başlıyor ve siz bunu biraz geç anlayabiliyorsunuz.

  Özgün tarzını ne kadar sevsem de kitabın en sevdiğim yönü edebi eleştirileri oldu. Son Okur yani Icamole köyünün tek kütüphanecisi ve tek okuru olan Lucio, kitaplarla ilgili çok fazla bilgiye ve güzel fikirlere sahipti. İyi ve kötü kitapları, kitapların dilini, editörlere olan ince eleştirilerini okurken büyük zevk aldım. Lucio gibi biriyle karşılıklı oturup sohbet etmek çok büyük bir zevk olacaktır eminim ki.

  Kitabın içinde bir çok kitaptan bahsediliyor ancak ben hiçbirini bulamadım (incil hariç :D ), o kitaplar gerçekten var mı bilmiyorum ama var olsalardı göz atmayı çok isterdim.

  Son Okur, tarzı ve edebi eleştirileriyle okuması oldukça zevkli bir kitaptı. Bu kitabı çok severek ya da vaay diyerek okumazsınız bu bir gerçek, ancak okuduktan sonra damağınızda hoş bir tat bırakıyor ki bu da çok muazzam. Okuması oldukça zevkli dedim bu şöyle oluyor, okuyorsunuz ve kitabı bıraktığınızda size farklı bir zevk miras bırakıyor kitap, okurken değil okuduktan sonra güzel olan kitaplardan. Eğer farklı bir şeyler okumak istiyorsanız bu kitabı size öneririm. Büyük beklentiniz olmasın, yavaş yavaş sadece güzel bir şeyi okumak için yazara kulak vererek okuyun ve bitirince damağınızda kalan o hoş tadın tadını çıkarın! Keyifli okumalar. :)

Puanım